Ο Καρλ Σμιτ και η Χάνα Αρεντ περιέγραψαν με μελανά χρώματα την εποχή που τα οικονομικά θα υπερίσχυαν της πολιτικής. Έγινε η πρόβλεψή τους πραγματικότητα; Ο αργός θάνατος της Ελλάδας ήταν ένα πολιτικό πρότζεκτ ευθύς εξαρχής, με τους πολιτικούς να αποδέχονται τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές επιταγές. Η χώρα μετατράπηκε στο ινδικό χοιρίδιο για το μέλλον μιας Ευρώπης που θα εξουσιάζεται από γερμανικό κεφάλαιο και και από τα ευρωστελέχη. Τα οικονομικά μέτρα σχεδιάστηκαν στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες και εφαρμόζονται στην Αθήνα από εύκαμπτους πολιτικούς. Στόχος τους είναι να μειώσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο καθημερινών ανθρώπων, να καταργήσουν τις τελευταίες κοινωνικές δομές πρόνοιας και να δημιουργήσουν τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίες. Η πολιτική στην Ελλάδα στο μεταξύ έχει μετατραπεί σε πείραμα για το πώς θα επέλθει η κατάρρευση ενός συστήματος εξουσίας. (...)
Η δημοσκοπική βουτιά του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας είναι δικαιολογημένη, η θλιβερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφάρμοσαν τα δύο κόμματα. Επί 40 χρόνια, τα δύο κόμματα διόγκωσαν τον δημόσιο τομέα στον οποίο επιτίθενται σήμερα, ενώ τότε προσέφεραν δουλειές σε πελάτες και συμβόλαια συνεργασίας σε χορηγούς. Έκαναν τα στραβά μάτια στην φοροδιαφυγή και δημιούργησαν το πιο γενναιόδωρο σύστημα "φορο-αποφυγής " για τους πλούσιους. Ανέβασαν στα ύψη το έλλειμμα και το χρέος και συνέχισαν να το κάνουν και αφού τα προβλήματα έγιναν σαφή. Και τα δύο κόμματα επενέβαιναν στα στατιστικά νούμερα των προκατόχων τους, δημιουργώντας τον όρο "greek statistics." (...)
Η ολοκληρωτική καταστροφή του αδύναμου κράτους πρόνοιας, το μαζικό φτηνό ξεπούλημα δημοσίων πόρων σε ιδιωτικά χέρια, η μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση από τη δεκαετία του '30 και η απώλεια της εθνικής αυτονομίας αποτελούν μέρος της απαραίτητης αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού για μία περίοδο χαμηλής ανάπτυξης και λαϊκής κινητοποίησης. Η υποτιθέμενη "διάσωση" είναι δοκιμαστική για έναν νέο τύπο ληστρικού καπιταλισμού μετά την αποτυχία να επιτευχθεί ανάπτυξη μέσω της χρηματοπιστωτικής φούσκας.
Η αλαζονεία των Ελλήνων πολιτικών τούς κατέστησε ανίκανους, ίσως, να κατανοήσουν πως λειτουργώντας ως μεσάζοντες των Ευρωπαίων εταίρων για τον πλειστηριασμό της χώρας θα επιτάχυναν τον δικό τους πολιτικό θάνατο. (...) Πολλά μέλη της κυβέρνησης φτάνουν το σημείο εκείνο που σε μία ώριμη δημοκρατία θα θεωρείτο σημείο πολιτικής συνταξιοδότησης. Τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησαν τα δύο κόμματα για να αποστασιοποιηθούν από τα αντιλαϊκά μέτρα ενώ τα υπερψήφιζαν συνιστούν εγχειρίδιο συστημικού και κυνικού πανικού.(...)
Η τοποθέτηση του μη-εκλεγμένου τραπεζίτη, Λουκά Παπαδήμου στην πρωθυπουργική καρέκλα, στόχευε να κεφαλαιοποιήσει το κύρος του κυρίαρχου ρεύματος των οικονομολόγων και αντιστρέψει τη δυσπιστία προς τους πολιτικούς. (...)
Όταν οι προσπάθειες των πολιτικών να πείσουν τον κόσμο πως η καταστροφή των ζωών τους ήταν αναπόφευκτη απέτυχαν, η ίδια η δημοκρατία έγινε ο στόχος. Η διεξαγωγή εκλογών έχει γίνει πλέον το βασικό προβλημα για μια κυβέρνηση, η οποία, παραφράζοντας Μπρεχτ, θα προτιμούσει να εκλέξει νέο λαό.
Η αναβολή των εκλογών που ακολούθησε την προηγούμενη ακύρωση διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος επί του ζητήματος του ευρώ είναι μέρος ενός πακέτου μεταρρυθμίσεων που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε κάτι λίγο περισσότερο από αποικία. (...)
Όπως και το 2008, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι διασώζουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες, με την Ελλάδα να γίνεται ένας συγκυριακός σταθμός. Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, η αποπληρωμή των δανείων παίρνει προτεραιότητα σε σύγκριση με τις πληρωμές μισθών και συντάξεων με σχετική συνταγματική ρύθμιση η οποία μετατρέπει την σεχταριστική ιδεολογία σε νομικό δόγμα για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ακόμη, οι δύο αρχηγοί υπέγραψαν μία επιστολή με την οποία συμφωνούν να συνεχίσουν τις μεταρρυθμίσεις λιτότητας και μετά τις εκλογές. Άρα, το σημαντικότερο ζήτημα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας δεν θα τεθεί υπό συζήτηση ή ψηφοφορία. Έτσι, σοσιαλδημοκρατικές, κεϋνσιανές και σοσιαλιστικές απόψεις τελούν υπό απαγόρευση. (...)
Αλλά οι Έλληνες που γέμισαν το Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες πέρυσι, ασκώντας πολιτική ανυπακοής και άμεσης δημοκρατίας έχουν άλλες εναλλακτικές. Τα κυρίαρχα μέσα παρουσιάζουν την πολιτική κατάρρευση ώς το τέλος της μεταπολίτευσης ελπίζοντας πως οι πολιτικοί που γονάτισαν την Ελλάδα μπορούν να τη μεταρρυθμίσουν. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Η μεταπολεμική Ελλάδα ιδρύθηκε βασισμένη στον αποκλεισμό και την εκτέλεση της Αριστεράς καταλήγοντας στη δικτατορία Παπαδόπουλου. Αυτός ο διαχωρισμός φτάνει πια στο τέλος του, αφού εργαζόμενοι και εκσυγχρονιστές συνειδητοποιούν πως η πολιτική ελίτ τούς πρόδωσε. Για πρώτη φορά, νέες μορφές πολιτικής δράσης κάνουν την εμφάνισή τους. Ένα ηγεμονικό μέτωπο που συνδυάζει την υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, μπορεί να συσπειρώσει κομμάτια του πληθυσμού που ιστορικά ήταν σε αντίθετες μεριές, αλλά τώρα εκφράζουν από κοινού την αγανάκτησή τους. Η απαραίτητη μεταρρύθμιση του κράτους, η δυναμική είσπραξη φόρων και η τιμωρία των ενόχων μπορεί να επιτύχει μόνο αν την αναλάβουν άνθρωποι που δεν είναι υπεύθυνοι για την εκτεταμένη διαφθορά και την απερίσκεπτη κατανάλωση. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να σωθεί η Ελλάδα από τους "διασώστες" της και να δημιουργηθεί ένα νέο μοντέλο δημοκρατίας στην Ευρώπη.