Από τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η είσοδός μας στο ΔΝΤ, συχνά είναι τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για εκτράχυνση της κατάστασης στην Ελλάδα, η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε εμφύλιο πόλεμο.
Τι είναι αυτό που τους οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα; Και γιατί μέχρι τώρα δεν έγινε καμιά αναφορά -ούτε προς διασκέδαση των ανησυχιών- από ελληνικής πλευράς; Όχι μόνο της επίσημης, αλλά και από τους περισπούδαστους αναλυτές των τηλεπαραθύρων;
Η Κομισιόν, στην πρόσφατη Έκθεσή της, ανησυχεί για τη συνοχή της κυβέρνησης και κυρίως για τον «εύθραυστο» χαρακτήρα των κομμάτων που την στηρίζουν. Και εννοεί τις συνεχείς αναφορές ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, σε αντιθέσεις τους σε ορισμένες πτυχές του προγράμματος! Και ναι μεν ψηφίζουν τα μέτρα, αλλά στον κόσμο δημιουργείται η αίσθηση της πολιτικής αστάθειας.
Θα προσθέταμε στα επιχειρήματα της Κομισιόν, και την ασυνέπεια και των τριών κυβερνώντ
ων κομμάτων στην αρχική τους διακήρυξη, ότι οι αποφάσεις τους δεν θα λαμβάνονται με τις παλαιοκομματικές μεθόδους. Όμως, απομακρύνθηκαν από τις θέσεις επιτυχημένοι διευθύνοντες Οργανισμούς, για να αντικατασταθούν από άλλους με βάση την… ποσόστωση των κομμάτων.
Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από τα πολλά, που αποδεικνύει ότι τα κυβερνητικά κόμματα, πρωτίστως για την επιβίωσή τους ενδιαφέρονται, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις τους.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκφράζει την ανησυχία της, μήπως σημαντικά δημοσιονομικά μέτρα αμφισβητηθούν στα δικαστήρια και ακυρωθούν. Αυτό, μοιραία, θα οδηγήσει σε νέα σκληρά μέτρα. Τα οποία σκληρά μέτρα, λέμε εμείς, θα οδηγήσουν με τη σειρά τους σε δυναμικές αναμετρήσεις, όχι μόνον με τις δυνάμεις της τάξης, αλλά και με συγκρούσεις μεταξύ των κοινωνικών ομάδων με αντικρουόμενα συμφέροντα.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο; Φαίνεται παρατραβηγμένο, αλλά κανείς δεν ξέρει πού μπορούν να οδηγήσουν οι κοινωνικές συγκρούσεις. Είναι αλήθεια, ότι τόσο με τον εθνικό διχασμό, όσο και με τον τελευταίο εμφύλιο, οι αντιπαρατασσόμενες παρατάξεις υπηρετούσαν -έστω και ακούσια- ξένα συμφέροντα. Ήσαν αποτελέσματα της προσπάθειας των ξένων δυνάμεων να ελέγξουν την πολιτική κατάσταση της χώρας. Γιατί να μη συμβεί κάτι παρόμοιο και τώρα, θα έλεγε κάποιος;
Είναι γεγονός, ότι πάλι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, εμπλέκονται στον αδυσώπητο πόλεμο συμφερόντων των Η.Π.Α. με την Γερμανία. Οι μεν πρώτες θέλουν την απομάκρυνσή μας από το ευρώ και την επανένταξη στη ζώνη του δολαρίου, με την έκθεση ενός Αμερικανικού Ινστιτούτου -που είδε το φως της δημοσιότητας προ μηνών- να περιλαμβάνει αρκετά δελεαστικές «προσφορές» (χάρισμα του 50% τους χρέους μας, επενδύσεις στη χώρα μας κ.ά.π.).
Από την άλλη πλευρά, έγινε αντιληπτό από την Γερμανία ότι οι ελληνικές αντιευρωπαϊκές δυνάμεις απέκτησαν ισχυρό λόγο, και με την πίεση της Κίνας -η οποία έχασε μέχρι σήμερα 30 δισ. δολ. από το κούρεμα των ομολόγων και σε περίπτωση επίσημης πτώχευσης της Ελλάδας και τις επακόλουθες εξελίξεις στην Ευρώπη, θα έχει και άλλη απώλεια των 40 δισ., όπως έγραψε το Stern- έβαλε νερό στο κρασί της και τώρα θέλει μεν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, αλλά «ξεδοντιασμένη».
Αυτήν την αντιπαράθεση των ελεφάντων, την πληρώνουν τα βατράχια. Στην δε εσωτερική πολιτική σκηνή, οι συγκρούσεις αναμένονται ολονέν και περισσότερο δυναμικές, μόλις -μετά την πρωτοχρονιά- θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα εργασιακά και φορολογικά μέτρα. Αλλά κα πάλι, όσο σοβαρές και να είναι οι αντιπαραθέσεις, μπορούν να καταλήξουν σε εμφύλιο;
Την απάντηση θα τη δώσει η περαιτέρω πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, που στην ουσία αποτελούν τους δύο αντίθετους πόλους. Μέχρι πριν λίγους μήνες, υπήρχαν έκνομες ομάδες που εύρισκαν φιλόξενη στέγη σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και είχαν απέναντί τους αναιμικές αντιδράσεις των αστικών κομμάτων.
Τώρα όμως, υπάρχει ήδη ο δεύτερος πόλος, ο οποίος ενισχύεται καθημερινά. Η σύγκρουση δεν θα αργήσει. Οφείλουν επομένως οι πολιτικοί, όσοι τέλος πάντων διαθέτουν στοιχειώδη ορθοφροσύνη, να ενεργήσουν ανάλογα ώστε τα φαινόμενα ημερήσια βίας να περιορισθούν, από όπου και αν προέρχονται, ώστε να μη αποτελέσουν την πηγή δημιουργίας ανωμάλων καταστάσεων.
Και να θυμούνται την ρήση των παππούδων μας. «Τα μεγάλα ποτάμια, από μικρές πηγές πηγάζουν».
Ο Μακεδών