«Εδώ Πολυτεχνείο…»
«Σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων…» Κι αυτή η φωνή έκλεινε μέσα της τη λαχτάρα ολόκληρου του Λαού για Ελευθερία και Δημοκρατία Άνθρωποι με όραμα και αγωνιστική διάθεση, που ένιωθαν πως δεν είχαν τίποτα να χάσουν και τα έδωσαν όλα για τον Αγώνα, χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα.
«Εδώ Μεταπολίτευση…»
Κι ο αγώνας είχε αίσιο αποτέλεσμα. Η Χούντα ηττήθηκε από το βάρος των εγκλημάτων της και από τη συλλογική επιθυμία – ή έτσι πιστέψαμε! Μερικοί νεκροί, αρκετοί βασανισμένοι και η Κύπρος, ήταν τα θύματα της επταετίας, όλα όμως ξεχάστηκαν τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, μετά από χρόνια σιωπής και «εξορίας» στο Παρίσι. Μια νέα εποχή ξεκινούσε για τη Χώρα και τους πολίτες της, που επιθυμούσαν να βγουν από το «γύψο» και να περπατήσουν ελεύθεροι στα σοκάκια της Ιστορίας. Λίγα χρόνια αργότερα, πολλές από τις προσδοκίες διαψεύστηκαν και ο Λαός ήταν έτοιμος για μια μεγάλη αλλαγή.
«Εδώ Αλλαγή…»
Αφού «κατακτήσαμε» τη Δημοκρατία, μας φάνηκε λαχταριστό το φρούτο του Σοσιαλισμού. Εξάλλου, το marketing του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν εξαιρετικό και ο ίδιος τόσο πειστικός για τις ιδέες και τα οράματά του που ο Λαός τον ακολούθησε σα διψασμένο κοπάδι και τον στήριξε με ειλικρίνια και ελπίδα.
Τα παιδιά του Πολυτεχνείου, που είχαν ήδη μεγαλώσει αρκετά, στάθηκαν δίπλα του για τον βοηθήσουν να υλοποιήσει το όραμά του, για Αλλαγή και ευημερία μακρία από Ευρωπαϊκές και άλλες εξαρτήσεις. Το 1973 δεν το γνώριζαν, το 1981 όμως κατάλαβαν πως ήταν η ώρα της εξαργύρωσης των αγώνων.
Δε χρειάστηκαν πολλά. Πύρινα συνθήματα, λίγο χρήμα στο Λαό, νόμοι που εξασφάλιζαν την αναγνώριση των αγωνιστών και συγκέντρωναν ψηφοφόρους από τη δεξαμενή της Αριστεράς για…εδραίωση της Αλλαγής.
Και πάλι όμως, ο αχάριστος Λαός δεν έμεινε ευχαριστημένος. Λίγο ο περίεργος πλουτισμός ορισμένων, λίγο τα απροκάλυπτα ρουσφέτια, λίγο τα σκάνδαλα που άρχισαν να ξεσπούν, λίγο οι λεγόμενοι «πρασινοφρουροί» που έγιναν καθεστώς…φτάσαμε στο «βρώμικο ΄89″.
Το πολιτικό σύστημα επεδίωκε πλέον την …Απαλλαγή.
«Εδώ Απαλλαγή…»
Ηταν η ώρα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να κυβερνήσει. Εξάλλου, όπως νιώθαμε, του το χρωστούσε η Ιστορία. Ηταν η εποχή των νέων μαθηματικών. Τότε μάθαμε ότι στις αυξήσεις στους μισθούς, 0+0 = 14%. Τότε μάθαμε ότι οι Έλληνες διαθέτουμε μνήμη χρυσόψαρου. Τότε είδαμε, εν μια νυκτί, να ξεπωλούνται κερδοφόρες επιχειρήσεις, να γίνονται συμβάσεις μεγάλων έργων με φίλους και γνωστούς. Δε μας ένοιαξε όμως το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Η κόκκινη γραμμή μας ήταν το όνομα των Σκοπίων. Βοήθησε και ο Αντώνης Σαμαράς και μετά από τρία χρόνια «απαλλαγής» επιστρέψαμε στα σίγουρα.
«Εδώ Εκσυγχρονισμός…»
Η ευθραυστη υγεία του Ανδρέα Παπανδρέου έδωσε ρόλο σε ανθρώπους που η Ιστορία θα τους έκλεινε την πόρτα κατάμουτρα. Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί ανέλαβαν να οδηγήσουν τη Χώρα στο νέο ευρωπαϊκό δρόμο της. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου είχαν συσπειρωθεί γύρω από τη νέα ηγεσία. Ήταν και πάλι παντού, σε όλες τις θέσεις-κλειδιά. Δεν τρόμαξαν από τις ευχαριστίες του Κώστα Σημίτη στους Αμερικανούς το βράδυ των Ιμίων, προφανώς ούτε κι εμείς τρομάξαμε αρκετά.
Λίγα χρόνια αργότερα ξεπουλήσαμε την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία μας για χάρη του Ευρώ, νιώθοντας τιμημένοι από τη φιγούρα της απαχθήσας Ευρώπης στο νόμισμα. Η κάτω βόλτα είχε ξεκινήσει, οριστικά και αμετάκλητα, μόνο που τότε οι πολλοί δεν το έβλεπαν, θαμπωμένοι από τα μεγάλα έργα και την αίγλη των επερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων, που μας στοίχισαν τόσο όσο άντεχαν να κερδίσουν όσοι τα διαχειρίστηκαν. Η οσμή των σκανδάλων ήταν τέτοια που γέννησε την ανάγκη για ένα νέο βήμα.
«Εδώ Νεοφιλελευθερισμός…»
Ο Κώστας Καραμανλής κατόρθωσε να πείσει τους ψηφοφόρους ότι το νεαρό της ηλίκίας του συμβάδιζε και με νέες ιδέες περί πολιτικής και ηθικής. Οι «κουμπάροι» γκρέμισαν γρήγορα το αδιάφθορο προφίλ του και τσάκισαν την ελπίδα των Πολιτών. Τα σκάνδαλα αποκαλύπτονταν με τέτοια ταχύτητα που προκαλούσε γέλιο για το πόσο «λιγούρης» μπορεί να είναι κάποιος για εξουσία και χρήμα.
Όμως, ο ελληνικός Λαός ξέρει να δίνει ευκαιρίες. Δε μας πτόησαν ούτε οι υποκλοπές, ούτε οι πυρκαγιές με τους δεκάδες νεκρους , ούτε και ο συνεχής δανεισμός της χώρας. Όταν τα πράγματα ζόρισαν αρκετά και ο Κώστας Καραμανλής …κουράστηκε να το «παίζει» πρωθυπουργός, άφησε το τιμόνι της Χώρας στο άλλο μεγάλο τζάκι.
«Εδώ …λεφτά υπάρχουν!»
Ήταν τόσο εύκολο να εμπιστευτεί κανείς τον Γιώργο Παπανδρέου! Έδειχνε τόσο σίγουρος ότι «λεφτά υπάρχουν» που μόνο οι ηλίθιοι ή οι καχύποπτοι δεν θα του έδιναν την ευκαιρία που έψαχνε για να κυβερνήσει. Και το εννοούσε! Λεφτά υπήρχαν, όχι όμως στα ταμεία της Ελλάδας, αλλά σε αυτά του ΔΝΤ. Πήγε και μας τα έφερε! Και αφού μας έδεσε χειροπόδαρα για την υπόλοιπη ζωή μας…για το καλό μας πάντα- και ολοκλήρωσε το έργο για το οποίο προσελήφθη, παρέδωσε την εξουσία του κόμματος στον ορκισμένο εχθρό του και το τιμόνι της Χώρας, πρώτα στον τραπεζίτη που μας άνοιξε το λάκκο και κατόπιν σε αυτόν που το Σύστημα ετοίμαζε χρόνια για αυτήν τη θέση.
«Εδώ…μαζί μπορούμε»
Παρά λίγο να του πάρουν τη μπουκιά απ΄το στόμα, αλλά τελικά τα κατάφερε. Ο Αντώνης Σαμαράς,, εξάλλου, έχει αποδείξει πως ξέρει να περιμένει. Και γι’αυτόν η ώρα της εξαργύρωσης για το 1993 είχε φτάσει. Ο φόβος φύλαξε τα έρημα κι έτσι μαντρωθήκαμε και πάλι σε κάτι που έμοιαζε με λύση, αλλά με συγκεκριμένες «κόκκινες γραμμές». Αποδεικνύεται ότι το χρώμα αυτών των γραμμών στην Ελλάδα σβήνει λίγο μετά το εκλογικό αποτέλεσμα.
«Εδώ, τέλος οι αυταπάτες…»
Ζήτησαν Ψωμί, εννοούσαν παντεσπάνι για τους ίδιους.
Ζήτησαν Παιδεία, αλλά εννοούσαν μόνο για τους λίγους.
Ζήτησαν Ελευθερία και εννοούσαν ελευθερία κινήσεων για να λυμαίνονται τη Χώρα.
Ζητήσαμε Δημοκρατία και ήμασταν ανίκανοι να επιβάλλουμε κανόνες και να τη διαχειριστούμε.
Βολευτήκαμε με ξεροκόμματα, επιδοτήσεις, άχρηστα αγαθά, ζήσαμε με δανεικά, εμπιστευτήκαμε Προδότες και καθίσαμε σαν τις κότες να μας ληστέψουν την αξιοπρέπεια και την Ανεξαρτησία μας.
Σήμερα δεν έχουμε ούτε Ψωμί, ούτε Παιδεία, ούτε Ελευθερία.
Κι όσοι βρεθούν σήμερα στο μνημείο του Πολυτεχνείου για τους ηρωικούς πεσόντες, ας κάνουν τον κόπο να μιλήσουν στα παιδιά τους για τους βολεμένους και ανάξιους επιζώντες, που με τη δική μας ανοχή, μας κατάντησαν ζητιάνους της Ιστορίας και περισσότερο δούλους απ’όσο ήμασταν την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Οι αυταπάτες τελείωσαν!!! Αγνοώ τον τίτλο του κεφαλαίου της επόμενης περιόδου, μετά το εθνικό πωλητήριο που έχουμε αναρτήσει. Ελπίζω μόνο, αυτό να μην είναι το τελευταίο στο οποίο ομιλούμε και γράφουμε ελληνικά.
«Εδώ ΠΩΛΕΙΤΑΙχνείο…»